Eam tum adesse, cum dolor omnis absit;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Minime vero, inquit ille, consentit. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit.

Bork: Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?
Res enim concurrent contrariae.: Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.
Non igitur bene.: A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni.
Bork: Summus dolor plures dies manere non potest?
Bork: Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere.

Non est igitur voluptas bonum.
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt.

Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Sit ista in Graecorum levitate perversitas, qui maledictis insectantur eos, a quibus de veritate dissentiunt. Poterat autem inpune; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;

Odium autem et invidiam facile vitabis.
Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur.
Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.
Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere.

Ille igitur vidit, non modo quot fuissent adhuc
philosophorum de summo bono, sed quot omnino esse possent
sententiae.

Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui
torqueatur.

Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Facete M. Duo Reges: constructio interrete. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Sit enim idem caecus, debilis. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur;